Да нябёс уздымае зямля
Каласы сваіх ніў,
Каб сагрэла іх сонца,
Каб вецер іх там апыліў.
Я не знаю, калі
Палюбілася сонцу зямля,
А зямлі палюбілася сонца, –
Не ведаю я...
Толькі знаю – не меней
Налічвае год іх любоў,
Чымся сонца праменьняў,
Зямля – залатых каласоў.
Маладая зямля,
Як нявеста, а сонца – жаніх.
Лета – час іх абдымкаў,
А восень – час ростані іх.
Час чаканьняў – зіма,
А вясна – час чаканых сустрэч,
Час шчасьлівай любві:
Сьлёзы – прэч, крыўды – прэч, хмары – прэч.
1950
|
|
